Oudervertoten is een psychisch gerelateerde handeling, ontstaan door onopgeloste/ onbehandelde geloofsovertuiging vanuit het verleden.

Zo moeilijk is het in feite niet als je je bedenkt wat er bij een persoon loskomt tijdens of na het ontstaan van een trauma, in zijn/haar leven.
Of het nu vroeg of laat in zijn/haar leven ontstaat.
Dergelijke trauma's hebben niet per definitie te maken met een ( op hand zijnde) scheiding.
Meestal spelen hierbij al eerdere, niet verwerkte, situaties een rol bijvoorbeeld een eigen-ervaring met mishandeling, verwaarlozing of een verlating door een eigen ouder na scheiding of door overlijden.

Het karakter van een persoon wordt al gevormt tijdens de zwangerschap van de moeder, maar invloeden van persoonlijke ervaringen hebben ook een grote invloed bij het vormen van een eigen karakter, en dat begint al vanaf de geboorte.

Sommige mensen hebben gewoon een zeer moeilijk karakter of andere vorm van beperking op mentaal en/of fysiek vermogen en kunnen, mogelijk al in hun jeugd, door onmacht van ouders, (tijdelijk) uit huis zijn geplaatst en in een internaat of andere woonvorm zijn geplaatst om daar een behandeling te ondergaan ten goede van de ontwikkeling van de persoon of juist omdat de ouders niet in staat zijn om goed voor het kind te zorgen omdat het boven hun macht gaat.

Een moeilijk karakter kan echter ook veroorzaakt worden door de ervaringen die een persoon opdoet in de loop van zijn/haar leven.
Het hoeven ook niet altijd per definitie nare ervaringen te zijn, ook plezierige ervaringen vormen je persoonlijkheid tot wie je bent en/of wilt zijn of worden.

In het geval van Oudervervreemding betreft het een ouder die om persoonlijke redenen niet in staat is of word gesteld om zijn of haar problemen met de persoon te bespreken vanwaar de onrust is ontstaan.

Helaas zijn het in de meeste gevallen de moeders die volslagen gebroken en vol verdriet alleen achterblijven met het kind of kinderen, en de vader start elders een nieuw leven, al dan niet met een nieuwe partner.
Het is dan ook niet zo vreemd dat , over het algemeen de vrouw, in de verdediging schiet en een "oorlogsverdrag" tekend tegen de persoon waar zij ooit zo veel van hield en nu zich met kind in de steek gelaten voelt.
Een vrouw is van nature veel gevoeliger en emotioneler van aard en daardoor in een periode van een scheiding, uitermate kwetsbaar.
Over het algemeen is dat ook juist de periode waarin je een zogenoemde "rust-periode" moet inlassen zodat beide ouders kunnen berusten in de ontstane situatie en nadien in een rationele fase in overleg kunnen over de omgang met de kinderen.

Helaas werkt dat in de praktijk niet zo, want op het moment dat beide ouders boos zijn, en nog in het stadium van verwijten en beschuldigingen naar elkaar verkeren, wordt er al getwist over een omgang met de kinderen met het gevolg dat de verlaten ouder de vertrokken ouder het recht op het zien van zijn of haar kinderen ontneemt, waarna er een ware machtsstrijd ontstaat omtrent het hebben van omgang met de kinderen.
En omdat beide ouders nog te veel "oud zeer" en woede in zich dragen, kan er ook niet op een volwassen en redelijke manier met elkaar gecommuniceerd worden waardoor ze als 2 kemphanen tegen elkaar tekeer gaan en beschuldigingen en/of bedrijgingen naar elkaar uiten,zonder het besef dat ze daar hun kinderen mee belasten en hen in de strijd meevoeren om elkaar dwars te zitten.
En helaas is het wel zo dat tot op heden de vader ten alle tijden aan het korte eind heeft getrokken.

De moeder heeft het grootste deel van het kind zijn of haar leven de zorg en opvoeding en zal er alles aan doen om dat te behouden.

Vervolgens wordt er, bij het aangaan van een nieuwe relatie door de vader, ook nog eens een hevige jaloezie ontwikkelen bij de moeder in de trant van: Jij leeft een lekker leven en kunt doen waar je zin in hebt, terwijl je mij alleen achterlaat met de kinderen.
Natuurlijk is dat onzin, maar op dat moment maakt de woede zo blind, dat de moeder geen ruimte meer laat om te denken dat de omgangsregeling ook voor haar positief kan zijn, want wie denkt er nou niet: Ik wou dat ik eens een weekend vrij was van de kinderen en kon doen waar ik zin in heb?
Iedereen denkt dat.
Ook niet-gescheiden ouders brengen kinderen wel eens een weekend naar opa en oma om eens samen weg te kunnen.
Het is dan alleen zo jammer dat de moeder zo boos is dat zij weigert te luisteren naar een ieder die haar een goed advies denkt te geven door de kinderen naar hun papa te laten gaan.
Ze is boos en gefrustreerd en klaagt over wat hij nu weer heeft gedaan en is alweer bezig om haar volgende tegenaanval voor te bereiden.
Ondertussen worden de kinderen al onrustig en ongelukkig van verdriet door het gemis van papa omdat ze niet bij hem mogen zijn, de nare verhalen die hun mama over hun papa verteld, de ruzies die ze tussen hun papa en mama ervaren tijdens het ophalen of terugbrengen, het verdriet van mama enz. en worden onhandelbaar, waar ze dan ook nog eens voor gestraft worden.
Ze gaan slecht presteren op school, zonderen zich af van hun vriendjes in hun omgeving en vertonen psychische en/of lichamelijke klachten door alle stress.
En die klachten kan moeder dan weer mooi als beschuldiging naar vader uiten en een omgang weigeren omdat ze zogenaamt ziek worden door hem.

Vanaf dat moment begint dan de strijd om de omgang!
Er worden juridische hulpmiddelen ingezet en de ouders fokken elkaar op door vuur over en weer te spuwen.
Geen van beide kan dan nog de belangen van het kind voorop stellen en daarover met elkaar communiceren.

Vader wordt boos en wil zijn kind (eren) zien en wordt daarin dwarsgezeten door de moeder doordat zij haar kinderen vervreemd van de vader.
De kinderen worden door de moeder als wapen ingezet om de strijd aan te gaan.
Het kind wordt uiteindelijk een PAS-kind.
Het Pas-Syndroom is een psychische aandoening met mogelijke ernstige psychische en emotionele gevolgen in de ontwikkeling van het kind, dat veroorzaakt wordt door toedoen van een ouder, door het kind te verstoten van de andere ouder.

Dit is inmiddels landelijk uitgegroeid tot een ware burgeroorlog.
Vechten voor hetgeen wat van jou is. Koste wat het kost.

Al in de jaren 80 is er een proffessor geweest die getracht heeft om het probleem rondom de oudervervreemding erkent te krijgen.

Tot op heden heeft men nog altijd geen voldoening aan alle bestaande feiten rondom deze vorm van psychische kindermishandeling.
Er zijn geen voldoende cijfers en letters om deze zeer zware vorm van kindermishandeling wettelijk vast te leggen zodat er adequate hulp ingezet kan worden, waardoor er tot op de dag van vandaag nog veel te veel kinderen hiermee belast worden.
Het is een politieke kwestie en eigenlijk zou je dus kunnen zeggen dat de politiek mede-verantwoordelijk is voor wat er met de gezondheid van onze kinderen gebeurt.
De laatste jaren volgt de ene na de andere familiedrama en er is niemand die zich eens goed verdiept in wat er nodig is om deze bizarre ellende rondom het welzijn van onze kinderen veilig te stellen.

De personen die dat wel doen, worden achter de schermen gehouden om hun politieke positie te behouden, maar is dat niet net zo medeplichtig als de dader die zich vergrijpt aan de kinderen?

Waarom doen ze zo moeilijk en zoeken ze met allerlei omwegen en onderzoeken, die meer kosten dan ons lief is, naar een oplossing die eigenlijk voor de hand ligt en veel effectiever is?
Gaat het alleen om de schatkist?

Moet de schatkist gevuld worden van het geld dat al die vaders moeten betalen voor al die rechtzaken die uiteindelijk nergens toe leiden?

Zo moeilijk is die oplossing helemaal niet.

Momenteel worden de wetten dermate verandert dat de rechters,de moeders die hun kinderen moedwillig weghouden van de vader, zware straffen opleggen door hen in gijzeling te nemen, een hoge dwangsom op te leggen of taakstraffen op te leggen.
Zijn ze er wat mee opgeschoten?
NEE, natuurlijk niet!

Je lost het probleem niet op door de dader een straf op te leggen.
In plaats daarvan wordt de pleger alleen maar agressiever en gaat nog harder tegenwerken omdat zij ervan overtuigt zijn dat zij degene zijn die juist het beste met hun kind voor hebben en dat degene die voor de sraf heeft gezorgt, degene is die hem/haar dat niet gunt en daarom hen dwars wil zitten en treiteren.

Het bewijs is inmiddels wel geleverd aan de hand van het laatste tv-programma waarin een moeder een intervieuw afgeeft over haar in gijzeling neming en wat dat haar doet.
Ze heeft ook duidelijk gezegt niet mee te werken en ook de volgende keer de deur voor de vader gesloten te houden.

Vervolgens wordt er, na de uitzending door een mannelijk persoon aan de vaders geadviseerd om zich alsnog te berusten in het niet hebben van een omgang en af te wachten tot het kind t.z.t.
uit eigen beweging contact zoekt met de vader.

Hoe belachelijk kan deze hele situatie op de kijkende burger overkomen?

Weer een onzinnige rechtzaak waarvan de vader de nodige juridische kosten heeft moeten ophoesten.
En wat heeft nu eigenlijk die in-gijzeling neming van de moeder, de regering of wie die hechtenis-kosten ook bekostigt, daadwerkelijk gekost?
Wie betaald die kosten?
Is dat dan waar de vader zijn kosten aan juridische zaken voor bekostigt?

En wat is er met de moeder gedaan in de tussentijd dat ze vast zat?
Heeft ze ook maar iets geleerd van haar gedrag?
Heeft iemand de moeite genomen om haar een psychologische behandeling te laten ondergaan terwijl ze vast zat?

NEE, ze gaat na thuiskomst gewoon weer verder waar ze mee bezig was als voor ze vast kwam en nu nog kwader dan ooit.
Volgende strijd in aantocht!

Knap opgelost hoor, heren van het parlement!

Ik hoop dat jullie eens gaan nadenken en gaan realiseren dat je het omgangsprobleem niet oplost met straffen, maar door de pleger te verplichten een behandeling te ondergaan.
De pleger leeft in de wetenschap alles ten goede van het kind te handelen, zonder zich ervan bewust te zijn wat ze haar eigen kind aandoet.

Dat is jullie taak.
In plaats van een straf in de vorm van een gijzeling of taakstraf moet je een verplichte TBS opleggen.
Ook dan zal ze een tijdje uit huis gaan, maar dat moet ze ook bij een in gijzeling neming.
Tijdens de behandeling in TBS moet het kind diezelfde periode bij de vader verblijven om zo de kans te krijgen de vader te leren kennen zoals hij/zij het zelf ervaart.
Daarbij is altijd begeleiding van bureau jeugdzorg een mogelijke insteek.

De moeder zal bij de TBS geconfronteerd worden met haar eigen gedrag en weer in de werkelijkheid terug komen en leren om te gaan met de omgangs problematiek en deze om te zetten in een positief perspectief.
De volgende stap is een confrontatie met de ex-partner om de geschillen samen met de begeleider op te lossen.
"oud zeer" kan dan omgezet gaan worden in een kijk in de toekomst waarna beide ouders weer op een normaal voetstuk met elkaar verder kan.

Ik kan geen wonderen toveren, maar ik spreek uit eigen ervaring omdat ik zelf middenin een zelfde situatie zit waarbij mijn huidige man al een 9 jaar durende strijd voert met zijn ex omtrent de omgang.
We gaan de 14e rechtszaak tegemoed en de moeder wordt alleen maar agressiever.
Zij blijft mijn man confronteren met "oud zeer" en wil geen omgang verlenen eer zij haar vragen beantwoord heeft gekregen terwijl mijn man weigert het verleden weer op te rakelen.
Het gevolg is een onoplosbare jarenlange vete, gevoed bij de moeder door wrok en haat en bovenal verdriet om het verlies van de man waar zij ooit zo veel van hield.

Ik begrijp haar maar al te goed, maar ik ben getrouwd met haar, ooit, grote liefde, dus ik ben taboe bij haar en mag mij nergens mee bemoeien in haar strijd.

Helaas voor haar kan ik mij er niet buiten houden omdat ik zelf 2 kinderen heb die ook een vader hebben, maar die niks met mijn kinderen te maken willen hebben.
De ex van mijn man heeft zo veel woede dat ze er niet voor schroomt om ons in alles waar zij maar kan, dwars te zitten.
Deurwaarders op ons afsturen omdat wij volgens haar geen alimentatie betaalden, terwijl ik dat aan de hand van de bankafschriften kon aantonen dat dat wel zo was.
Maar de advocaat van mijn man was op vakantie en de ex weigerde haar klacht in te trekken met het gevolg dat er (onterecht)beslag werd gelegd op zijn loon met alle financiele gevolgen van dien.

Toen ze eenmaal haar grip begon te verliezen op de situatie, betrok ze mijn kinderen in de strijd en gaf mijn kinderen de schuld dat ze haar dochter van alles aandeden en dat haar dochter niet meer bij ons wilde zijn.
Vervolgens beschuldigde ze mijn man van incest bij zijn dochter waarna hij zich terug trok van mijn kinderen door hen geen aandacht meer te geven en niet meer te helpen bij hun toen nog nodige verzorging.

Onlangs heb ik een confrontatie met haar gehad en heb daarvoor nog heel veel geleerd over PAS en alles wat dat met ons als mens doet.
Het heeft mij anders leren denken en kijken naar die moeder die. vol wrok en verdriet, angstige pogingen doet om haar dochter de omgang met haar vader te verbieden.

Ik heb geleerd dat je veel meer bereikt bij een verbitterd persoon door hen te doen beseffen dat ze begrepen worden en erkent in hun verdriet en dat ze er niet alleen voor staan.
Helaas lukte mij dat niet bij de ex van mijn man en ontpopte de laatste bespreking in een ware vete, waarna ik de ruimte heb verlaten.
Ik weet nu dat, hoe kwader je wordt....hoe meer je gaat schreeuwen en schelden naar elkaar of elkaar verwijten gaat toestrooien.
Als dat eenmaal zover is, dan kan een dergelijk gesprek ook nooit meer positief beeindigt worden en zal de moeder weer een tegenaanval gaan voorbereiden omdat zij zich aangevallen voelt in haar kwaliteiten als moeder en opvoedster.

Ik hoop dat ik de heren van de parlementaire afdeling hiermee kan helpen door het op deze manier van handelen te proberen.
Biedt de moeders een verplichte TBS en laat de kinderen de periode dat ze in behandeling is bij de vader zodat ze een eerlijke kans kunnen krijgen om een positieve band met de vader en zijn gezin op te bouwen.
Na een positiever resultaat is het dan ook mogelijk om een bezoek met moeder te realiseren en bij de behandeling te betrekken om zo weer samen een leven te leren opbouwen in harmonie en vrije liefde voor beide ouders.

Uiteindelijk zullen de moeders jullie, na verloop van tijd, nog dankbaar zijn ook.
Echter is het wel van groot belang dat de familieleden en/of vrienden kring van de moeder, die haar altijd in haar strijd geloofd, geholpen en bijgestaan hebben, ook goed ingelicht en voorbereid moeten worden aangezien zij in hetzelfde denkbeeld als van de moeder zitten.
Als moeder met succes behandelt is en ze wordt weer met die familieleden geconfronteerd, dan loop je het risico op een terugval.
De kinderen kunnen dan, na een goede voorbereiding, weer terug naar de moeder, waarna de omgang met de vader positief vervolgd kan worden, en de moeder-band relatie weer herstellen.

Ikzelf ben een medewerker in de GGZ en het begeleiden en inzicht hebben in de psyche van een persoon en kunnen herkennen wat die persoon nodig heeft om weer gelukkig en positief in het leven te staan, is mijn werk en doe ik vol overgave.
Als ik de kans mocht krijgen om deelname te nemen aan een dergelijke behandeling om moeders weer een positieve kijk te krijgen op hun taak als moeder, maar ook als persoon, dan wil ik de eerste zijn voor een sollicitatie.

Ik hoop dat ik met deze, in mijn eigen visie en uit eigen ervaring , geschreven blog een verandering kan brengen in het huidig systeem om plegers van oudervervreemding op een effectieve manier te laten behandelen, ten goede van de gezonde ontwikkeling van onze jeugd.

Brenda Welling.